“Ik begeleidde mensen met NAH bij activiteiten, gesprekken en dagelijkse routines. Heel afwisselend werk. In de keuken was ik helemaal in mijn element; daar was ik de prinses, dat was mijn domein.”
Maar in juli 2023 veranderde alles. Yvonne: “Ik zat op een normale dinsdagochtend op mijn werk in gesprek met een cliënt. Opeens kon ik niet meer goed praten. En ik zag mijn computerscherm niet meer goed. Eigenlijk herkende ik het meteen, door het werk dat ik deed. Ik dacht: dit is het, ik heb een herseninfarct.”
Wat volgde was een reeks onderzoeken en een zenuwslopende tijd. Een MRI bevestigde dat er iets mis was: een tumor in de kleine hersenen. Een grote. En op een moeilijke plek.
Voor Yvonne en haar familie was dat schokkend, want in hun omgeving waren mensen met tumoren geweest die er 3 tot 5 jaar later niet meer waren. Maar de neurochirurg gaf hoop: “We kunnen er echt wat aan doen”.
De operatie
Het was een ingrijpende operatie en een intensief herstel. Na de operatie merkte Yvonne ook pas dat ze al langer bepaalde klachten had gehad. Zo had ze uitval in haar hand waarvan ze dacht dat het ergens anders door kwam, maar die na de operatie plotseling verdwenen was.
Hoewel de chirurg had gezegd dat ze er “niets aan zou overhouden”, bleek dat niet helemaal zo te zijn. Dat merkte ze vooral toen ze probeerde terug te keren naar haar werk. Ze begon met een paar uur per week.
Yvonne: “Alles wat op routine draaide ging goed, maar nieuwe dingen leren lukte gewoon niet meer. Ik raakte ook snel overprikkeld, verloor overzicht en vergat heel veel. En dat terwijl ik vroeger zo’n goed geheugen had. Ik hoefde nooit iets op te schrijven. Nu zet ik echt alles in mijn agenda.”
“Pas als je het zélf meemaakt, begrijp je het écht.”
Van collega naar cliënt
“Ik heb altijd met mensen met NAH gewerkt. Maar nu begrijp ik pas écht hoe het is. Er is echt een verschil tussen het weten en het doorleven. Feestjes en drukke plekken zoals supermarkten zijn moeilijk. Op vakantie ga ik liever naar plekken die ik al ken, want nieuwe omgevingen kosten veel energie. Ik heb echt moeten leren om mijn energie te doseren, ben snel moe.”
“Wat ik al die jaren over NAH wist en leerde, klopte. Maar pas als je het zélf meemaakt, begrijp je het écht.”
De toekomst
Yvonne herkent in haar eigen herstel wat ze altijd tegen cliënten zei. “Herstel gaat langzaam”. En ook ik gebruik nu de methode ‘Niet rennen maar plannen.’ Deze tips helpen haar nu zelf.
“Ik wist veel over NAH, dat heeft me ook wel geholpen. Maar ik moest ook leren om aardig voor mezelf te zijn. Minder doen. Leren plannen. Accepteren dat sommige dingen niet meer gaan. Als ik voldoende rust neem, gaat het beter.”
Yvonne vond het zwaar om na 22 jaar afscheid te moeten nemen van haar werk. “Misschien kan ik ooit iets anders gaan doen. Ik functioneer prima op routine, maar onvoorspelbaarheid is lastig. Voorlopig richt ik me op het opbouwen van een nieuw ritme. Misschien dat ik in de toekomst mijn ervaringen kan delen met anderen, bijvoorbeeld in lezingen voor studenten geneeskunde of als ervaringsdeskundige.”