Restverschijnselen NAH vaak te lang onzichtbaar
Suzanne wordt als 22-jarige, net na het behalen van haar HBO-diploma, aangereden. Een oudere dame zag door de laaghangende zon niet dat het stoplicht rood was. Ze belandde in een coma, ontwaakte en revalideerde. In de jaren die volgden probeerde ze met doorzettingsvermogen weer wat van haar leven te maken. In de zoektocht naar werk kwam ze uiteindelijk met hulp tot de conclusie dat er sprake is van niet-aangeboren hersenletsel. NAH is nog voor veel professionals in het zorgveld onbekend terrein, ondanks dat er naar schatting ongeveer 650.000 mensen in Nederland met de gevolgen van NAH te maken hebben. Suzanne zet zich in voor lotgenoten door haar verhaal te vertellen. Een verhaal over wilskracht, het zoeken naar antwoorden en het vinden van een fijne (werk)plek in de maatschappij.
Terugkomende herinneringen na traumatisch hersenletsel
Daar lig je dan. In een ziekenhuis waar je je niks van kan herinneren. Met mensen om je heen die je in eerste instantie ook niks zeggen. Ik werd in het VU Medisch Centrum in Amsterdam na een paar dagen wakker uit mijn coma. Bij traumatisch letsel gaat je geheugen terug naar de laatste onbezorgde herinnering. In mijn geval was dat een reis. Voordat ik een baantje in mijn woonplaats vond, was ik drie maanden op reis geweest in Ghana. Ik kwam terug vol plannen om daar weer heen te gaan. Mijn geheugen was toen ik uit mijn coma ontwaakte nog in Ghana. Ik herkende mijn eigen moeder niet. In de weken erna heb ik mijn familieleden herkent, sprak ik zo langzamerhand weer Nederlands en lag ik gekluisterd aan mijn ziekenhuisbed. Accepteren deed ik mijn situatie niet. Sterker nog, ik trok mijn infuus eruit omdat ik op wilde staan. Het niet willen accepteren van de nieuwe situatie heb ik tot lang na het verblijf in het revalidatiecentrum volgehouden. Ik herinnerde me immers niks. Iedereen moest mij met rust laten. Dan kon ik keihard werken aan (fysiek) herstel, want ik had blijkbaar een ongeluk gehad.
Suzanne"Het UWV verklaarde mij gezond en ik wilde graag weer werken."
Weer aan het werk na hersenletsel
Het UWV verklaarde mij gezond en ik wilde graag werken. Dat heb ik altijd al gedaan: mijn bijdrage willen leveren aan de maatschappij. Thuis zitten is niets voor mij. Opgeven ook niet. Dus probeerde ik van alles. En na tientalle mislukte sollicitatiepogingen probeerde ik het nog eens. Van schroeven inpakken tot en met redactiewerk, ik heb het gedaan. Ik had het gevoel dat er iets niet klopte, maar kon het niet plaatsen. Uiteindelijk vond ik een parttime baantje in de thuiszorg als huishoudelijk medewerkster. Schoonmaken was jarenlang een bijbaan geweest en blijkbaar goed in mijn geheugen opgeslagen. Ik ging als een automatische piloot aan de slag. Dat hield ik niet lang vol. Omdat mijn rechter onderbeen op vijf plekken gebroken is geweest en ik lymfe oedeem over heb gehouden aan de operaties. De zwaardere huishoudelijke taken werden te belastend. Daarom ging ik minder uren maken. Zo ging ik van het ene tijdelijke baantje naar het andere. Tot zo’n beetje alle thuiszorginstanties in mijn omgeving mij wel kenden. Dat houdt een keer op. Om aan de slag te blijven solliciteerde ik verder. Zo werd ik aangenomen als administratief medewerker. Om vervolgens mijn proefperiode niet door te komen door het maken van een telfout. Ik ben nooit goed geweest met cijfers, maar dit was een behoorlijke domper. Want ik wilde het zo graag. Huilend ging ik naar huis. Om vervolgens weer in de (tijdelijke) thuiszorg verder te gaan.
Suzanne'Ik had het gevoel dat er iets niet klopte,maar kon het niet plaatsen.'
NAH en de zoektocht naar een geschikte werkplek
Omdat ik niet wilde blijven schoonmaken, maar ik ook wel doorhad dat een baan gericht op de journalistiek er niet in zat, ben ik mij gaan verdiepen in omscholing. Ondertussen werkte ik door voor zover dat ging. Ik moest immers rond zien te komen. Gelukkig woonde ik weer even bij mijn ouders, waardoor de vaste lasten gedekt waren. In 2013 volgde ik vervolgens een verkorte studie tot MBO Verzorgde IG bij Capabel Onderwijs. Door de verhuizing naar het ouderlijk huis kon mijn concentratie volledig naar mijn opleiding gaan. Dat ging goed. Ik haalde alle examens met uitstekende cijfers en ook de verpleegkundige handelingen wist ik feilloos te verrichten. Dat ging goed door mijn korte concentratie. Vraag me alsjeblieft niet om het vandaag nog een keer te doen. Destijds had je me ook niet moeten vragen om het avondeten te regelen, dat was een ramp geworden. Ik heb bijvoorbeeld wel eens het gas open laten staan. Gelukkig kwam mijn vader toen net terug van het werk.
Lees ook:
Vallen en opstaan
Toen was het tijd om stage te lopen. Dat werd in de eerste instantie een verpleeghuis. En ook dat ging me goed af. Het ritme, de vaste routines en het altijd bij de hand hebben van collega’s maakten dat ik wel eerder moe werd, maar verder geen fouten maakte. Of deze enorm goed wist te verbergen. Daar was ik (helaas) een ster in geworden; NAH verbergen! Waarbij schaamte een grote rol heeft gespeeld. Dat ik thuis vrijwel direct in slaap viel hoeven mijn collega's toch niet te weten? Dat veranderde toen ik in de wijk ging werken. Hoewel ik de omgeving kende en goed kon opschieten met de mensen, begon ik fouten te maken. Ik vergat medicatie als er onverwachts iets gebeurde. En ik moest dossiers meerdere keren doornemen om tot de juiste conclusie te komen, vergaderingen sloeg ik maar half op en ik was snel van de kaart als ik gestoord werd in mijn werk.
NAH niet altijd herkenbaar
Mijn toenmalige werkbegeleidster heeft een neurologische achtergrond. Zij was de eerste die een gesprek met mij aanging en vermoedens uitsprak tot hersenschade als gevolg van het ongeval in 2008. En die dit ook concreet bij naam noemde. Dat had ik nodig om het kwartje te laten vallen dat er sprake is van NAH. Daar was ik haar dankbaar voor, want het verklaarde waarom dingen mij niet lukte. Wat ik ook probeerde. Maar ik schrok ook ontzettend. Wat is er met mij aan de hand? Wat betekent dit voor mijn toekomst? Wat kan ik er aan doen om te verbeteren? En wat doe je als verzorgende met medicijnen die je vergeet? Dat is niet verantwoord. Het opleidingsinstituut begreep me in de eerste instantie niet. Ik had alle handelingen verricht om een diploma te ontvangen. Een andere stage zou wellicht beter gaan. Dat werd een bedrijf waar mensen met een meervoudige beperking wonen. En weer vergat ik iets. De opleiding heb ik uiteindelijk niet afgemaakt.
Misschien vind je dit ook interessant?
Kenmerken niet aangeboren hersenletsel
Je hebt een beroerte gehad, een hersenoperatie of een ongeluk. Je hebt hersenletsel. De gevolgen hiervan zetten je leven op zijn kop. En dat geldt vaak ook voor de mensen om je heen. Thuis is alles anders en terug naar werk of opleiding lukt vaak niet. Ruim één op de vier Nederlanders krijgt te maken met de gevolgen va hersenletsel. En ongeveer 600.000 mensen in Nederland hebben enige vorm van hersenletsel. Hier komen ieder jaar 135.000 mensen bij. En 11.000 mensen ervaren ernstige gevolgen. Lees hier alles over de kenmerken van niet aangeboren hersenletsel. Zoals depressie, vergeetachtigheid, een kort lontje of concentratieproblemen.
In de ziektewet na niet aangeboren hersenletsel
Ik was 'wakker' ten aanzien van NAH. En ik was moe. Alsof alle stress eruit kwam. Ik kon even helemaal niks. De depressie waar ik eerder in beland was, lag weer op de loer. Ik zocht begeleiding. Begeleiding die ervoor heeft gezorgd dat ik vandaag de dag weet wat NAH voor mij betekent. Ik was druk met afspraken maken, intakes af laten nemen, testen doen en scans laten maken. Hierdoor maakte ik nog minder uren bij mijn al tijdelijke baantje. Toen mijn contract na drie jaar niet werd verlengd, kwam ik in de WW terecht. Bij het werkplein in mijn woonplaats adviseerde de medewerkster mij, na het horen van mijn verhaal, om me ziek te melden. Zo ben ik uiteindelijk in de ziektewet beland.
NAH moet gezien en (h)erkend worden
Ik loop nog regelmatig tegen mijn eigen grenzen aan. Aard van het beestje. Want ik wil zo graag. Maar ik heb nu een manier gevonden waarbij dat kan. Ik kom rond van een uitkering en schrijf in eigen tijd over NAH. Ik ontmoet mensen die ook NAH hebben en verzamel informatie om nog meer te weten te komen. Dit kan ik doen als ik mij goed voel, op mijn manier in mijn tijd. Dat is dankzij mijn uitkering mogelijk. Ik hoop mij op deze manier nog lang nuttig te mogen maken voor de maatschappij. En op deze manier NAH een gezicht te geven, want het is er. Dan moet het gezien worden ook!
Meer over Suzanne en haar blogs vind je hier: NAHderbekeken
Reageren