Een zelfstandiger en aangenamer leven met technologie

Tonnie Bieleman en zijn vrouw Dinie vertellen over zijn leven na twee herseninfarcten.

Na twee herseninfarcten, een dubbele longembolie en een paar pittige jaren woont Tonnie Bieleman nu in de Klokkenbelt in Almelo. Hier krijgt hij hulp en begeleiding bij de dagelijkse handelingen. Hij wil zo zelfstandig mogelijk zijn. Daarom maakt hij gebruik van technologische hulpmiddelen. Tonnie en zijn vrouw Dinie vertellen over de afgelopen jaren en op welke manier technologie hem helpt.

Foute boel

Op 5 februari 2014 kreeg Tonnie een herseninfarct. Hij herstelde redelijk, maar op 25 mei 2015 volgde een tweede infarct. “Die vernietigde alles”,  vertelt Tonnie. Hij stond in de badkamer toen hij zijn linkerkant voelde uitvallen.  Hij viel tegen de badkamerdeur en een metalen wasmand. Zijn vrouw Dinie – die in de zorg werkt  - hoorde het lawaai, zag Tonnie liggen en zei meteen:  “Da’s foute boel”.

Tonnie ging met spoed naar het ziekenhuis, waar tevergeefs geprobeerd werd met bloedverdunners de bloedprop op te lossen. Er volgde een trombectomie in Arnhem. Dat is een behandeling waarbij ze proberen via een katheter de stolsels in de hersenen weg te halen.Het hielp jammer genoeg niet en Tonnie raakte links volledig verlamd.  Even kon hij ook niet praten, maar gelukkig kwam dat snel weer terug. 

Er volgde een revalidatie van zeven maanden in Apeldoorn met een bikkelharde aanpak door fysiotherapeut Jip.  Tonnie vertelt: “Zij kende mijn doel: lopend de deur uit, en zei me dat het afzien zou worden. Het was ook barbaars, een ontiegelijk zware tijd. Maar nu vind ik het werelds, want daardoor ging ik inderdaad lopend de deur uit.

De situatie nu? Mijn linkerarm is verlamd, mijn hersenen werken niet meer vlot, mijn tijdsbesef en kortetermijngeheugen zijn weg en ik heb een heel laag energiepeil. Mijn linkerbeen kon ik steeds moeilijker gebruiken door verkramping, verkorte spieren en spasmes, maar daar ben ik pas aan geopereerd; een zogeheten SPLATT-operatie. Na een paar weken revalidatie klapt mijn voet niet meer dubbel, is mijn sta-functie verbeterd, kan ik beter overstappen en weer een beetje lopen.”

Net een film

Dinie, de vrouw van Tonnie, vertelt over wat er gebeurde in die tijd: “Het leek een film. Dit snapt alleen iemand die het van dichtbij heeft meegemaakt. Medisch gezien zou Tonnie eigenlijk niets meer moeten kunnen, maar als ik zie hoe hij vecht en knokt…daar heb ik bewondering voor.” Dinie reed elke dag de 48 km heen en terug vanuit Nieuw Heeten naar Apeldoorn om Tonnie te bezoeken. En als het af en toe niet goed ging, nog een keer. Hij kreeg bijvoorbeeld een dubbele longembolie, die aangezien werd voor een levensbedreigend hartinfarct. Ze benadrukt:  “Het is Tonnie overkomen. Maar het gezin is slachtoffer,  ook de partner en kinderen. Onze zoons Sven en Lars waren 18 en 16 jaar oud toen het gebeurde.  Voor de patiënt is er veel hulp, maar als gezin moet je zelf hulp zoeken. In Apeldoorn kregen we die hulp gelukkig wel. Ook de broer van Tonnie en mijn zus hebben ons geholpen.”