Ongeremdheid
Het was tijdens mijn revalidatie in 1990 op ‘De Trappenberg’ dat ik geïnterviewd werd voor een programma op TV, Coma een ander leven! Samen met Chantal moest ik een paar vragen beantwoorden. Tot een beetje fatsoenlijk beantwoorden van de gestelde vragen kwam het echter niet. We hadden allebei de slappe lach! Dit waren toen al de signalen van een stuk ongeremdheid in mijn leven. Iets wat ik niet onder controle had. Een ongecontroleerd en ongepast iets waarin ik mijn emoties niet de baas was.
De lachbuien zijn gelukkig wat gestabiliseerd, maar de gevoeligheid in mijn emoties is gebleven. Het lachen kan misschien grappig overkomen en dat was het ook wel. Toch heeft ongeremdheid mijn leven getekend. Niet alleen mijn ongeremde lachen of huilen an sich, maar meer het niet kunnen controleren van iets wat ik niet wil. Ongeremdheid in mijn leven laat zich zien op verschillende vlakken.
In mijn communicatie ben ik heel vrij en open. Eigenlijk is er in zekere zin geen rem op de manier waarop ik met mensen omga en met hen praat. Het gebeurt wel eens dat ik mezelf voor de kop kan slaan om de dingen die ik soms gezegd heb. Aanraken is voor mij ook een vorm van communicatie. Dit heeft best wel wat conflicten in mijn leven veroorzaakt. Mensen voelden zich bedreigd vanwege het feit dat hun grenzen overschreden werden.
"Ook mijn gevoelens, verlangens en behoeftes worden geraakt door ongeremdheid. Misschien is dit wel de meest onbesproken worsteling van iemand met NAH."
En dan is er de ongeremdheid in mijn gedachten. Die gaan bijna 24 uur per dag, voortdurend denken aan dingen die je moet doen of die je gedaan hebt. Gesprekken die je hebt gevoerd, situaties in je leven, moeilijke en mooie dingen. Alles is onderworpen aan mijn gedachten. Zelfs in mijn slaap banen mijn gedachten zich een weg in mijn hoofd. Dit is zo akelig vermoeiend. In moeilijke tijden waarin mijn hoofd op hol lijkt geslagen, ben ik haast niet in staat om realistisch te denken. Dit maakt dat ik ontzettend moeilijk met crisissituaties om kan gaan. Mijn gedachten geven me vaak onnodige zorgen over situaties en mensen. Later blijkt dat ze totaal niet realistisch waren.
Ook mijn gevoelens, verlangens en behoeftes worden geraakt door ongeremdheid. Misschien is dit wel de meest onbesproken worsteling van iemand met NAH. Het valt ook niet altijd mee om daarover te praten. In mijn geval zijn er weinig mensen die me daarbij kunnen helpen. NAH is onzichtbaar en eenzaam, helemaal op dit gebied. Ik lig nog wel eens overhoop met mijn verlangens en behoeftes, op seksueel gebied. Dit is een heel persoonlijk iets en niet iedereen gaat er op dezelfde manier mee om. We zijn allemaal geboren als seksuele wezens met een behoefte aan liefde. Als dit verstoord wordt door NAH, kan het ons aardig dwars gaan zitten. Seksualiteit is de grootste en mooiste expressie van liefde. Dit hoort thuis binnen de veilige kaders van een relatie. Voor veel NAH’ers is zo’n relatie helaas niet weggelegd.
"Vechten ertegen helpt niet en alles maar gedogen geeft ook geen oplossing. Maak het bespreekbaar met ‘veilige’ mensen! Krop je gevoelens niet op en maak geen geheim van je worsteling."
Wat heeft mij geholpen in de worsteling met mijn ongeremdheid? Eigenlijk is het iets waar je mee moet leren dealen. Er is geen oplossing of antwoord voor. Een begeleider van mij zei eens, ‘Jan, wees toch niet zo hard voor jezelf!’ Deze eenvoudige woorden houden mij overeind. Ik ben nogal geneigd om mezelf te straffen en te veroordelen wanneer gedachten en acties op hol slaan. Wees niet zo hard voor jezelf! Vechten ertegen helpt niet en aan de andere kant, alles maar gedogen geeft ook geen oplossing. Maak het bespreekbaar met ‘veilige’ mensen! Krop je gevoelens niet op en maak geen geheim van je worsteling. Tuurlijk hoef je het niet aan de grote klok te hangen, maar deel het met iemand bij wie je je veilig voelt.
Je hebt misschien het gevoel dat je er alleen voor staat, maar samen met jou zijn er veel meer mensen die hier mee worstelen, NAH of geen NAH. Het vervelende echter van NAH is dat het er een schepje bovenop doet, qua heftigheid. Maar lieve lezer, deel het en wees niet zo hard voor je zelf!
Liefs, Jan
Reageren