Elkaar de ruimte gunnen

Re-integratie
In die twee jaar na zijn herseninfarct heeft mijn partner verschillende pogingen gedaan om te re-integreren. Hij probeerde diverse functies bij de werkgever waar hij nog in dienst was en toen dat op niets uitliep was er nog een re-integratietraject bij een andere werkgever. De wil om te werken was erg sterk aanwezig. Hij kon zich een leven zonder baan niet voorstellen en was er mentaal nog niet aan toe om op 37 jarige leeftijd nooit meer te hoeven werken.

Arbeidsongeschikt
Maar de combinatie van fysieke en mentale restverschijnselen na het herseninfarct maakte het onmogelijk om een geschikte baan te vinden. Met hangen en wurgen kreeg hij het voor elkaar om halve dagen te werken. Maar dan moest hij ’s middags rusten en was er geen energie meer over voor iets anders. In de halve werkdagen deed hij zijn best om een leuke en hardwerkende medewerker te zijn. Daardoor was er geen energie om ’s avonds en in de weekenden ook nog eens een leuke partner te zijn.

Toen de uitspraak van het UWV kwam was het een enorme klap om te horen dat mijn partner volledig en duurzaam arbeidsongeschikt was. Door die boodschap voelde hij zich vooral nutteloos en buiten spel gezet. Toch was er diep van binnen ook opluchting en erkenning. We waren niet gek en we stelden ons niet aan. Werken ging gewoon niet meer.

Altijd thuis
Er brak weer een hele nieuwe fase aan in het leven met hersenletsel. Naast dat mijn partner op zoek moest naar een andere invulling van zijn leven, moest ik er flink aan wennen dat mijn partner ineens altijd thuis was. Als ik in de ochtend naar mijn werk vertrok moest ik rustig doen om hem niet wakker te maken. ’s Middags was hij er als ik thuis kwam uit mijn werk. Ook in de avonden was hij ineens veel vaker thuis. Begrijp me niet verkeerd, ik houd erg veel van hem, maar steeds sterker voelde ik de behoefte om eens gewoon alleen thuis te zijn, momentjes voor mezelf te hebben. Door het gebrek aan ruimte voor mezelf raakte ik snel geprikkeld en had ik de neiging om mezelf af te sluiten voor mijn partner.

Me-time
Uiteindelijk realiseerde ik me dat ik aan moest geven waar ik behoefte aan heb. Bij mijn partner, maar ook bij anderen. Uiteindelijk hebben we daar veel over gepraat en gekeken hoe we elkaar kunnen helpen om meer me-time te creëren. Zo besloot mijn partner om vrijwilligerswerk te doen op mijn vrije dag, zodat ik een halve dag alleen thuis kon zijn. Heerlijk om gewoon even alleen de dag te starten met een kopje koffie op de bank.

Corona
Inmiddels ziet ons leven er vanwege Corona weer heel anders uit. Mijn partner kan geen vrijwilligerswerk meer doen en ik werk nu volledig vanuit huis, waardoor we meer samen zijn dan ooit tevoren. Ook nu hebben we weer samen gekeken naar oplossingen. Zo heb ik een eigen kamer ingericht om te werken, zodat hij minder last heeft van prikkels. Maar ook in onze omgeving zijn er mensen die met ons meedenken. Van overdag een ander huis lenen om te werken, tot een weekend op het huis passen van anderen. Oplossingen dienen zich vaak wel aan. Het belangrijkste is dat je aangeeft waar je behoefte aan hebt. Aan je partner en aan je omgeving.