Ziek van de overgang naar het revalidatiecentrum
Op de dag dat ik deze blog schrijf is het precies vijf jaar geleden dat mijn partner na het ziekenhuis verhuisde naar het centrum voor klinische revalidatie. Ik bracht hem er zelf heen. Toen ik die ochtend in het ziekenhuis aankwam, trof ik een lijkbleke en in elkaar gedoken man aan. Een groot contrast met de redelijk montere man die ik die avond daarvoor in het ziekenhuis had achter gelaten. Ik maakte me zorgen. Maar na een aantal medische checks leek er niets aan de hand en kon ik hem gewoon meenemen.
Tijdens de slechts tien minuten durende autorit bleek mijn zorg toch niet helemaal onterecht. Mijn partner ging zich steeds slechter voelen en moest meerdere keren overgeven. Voor de duidelijkheid, mijn rijstijl had daar absoluut niets mee te maken. Mijn voelbare spanning misschien wel. Ook het vervolg van de dag was intensief waarin er veel intakes met artsen en therapeuten waren. Mijn partner werd steeds zieker, wilde niet eten en alleen nog maar op zijn kamer zijn met gesloten gordijnen.
"Talloze keren had ik hem in de voorafgaande weken achtergelaten in het ziekenhuis. Net zo vaak was ik ’s avonds in een leeg huis gekomen. Maar nog nooit had ik me in die weken zo eenzaam gevoeld als toen."
Kwetsbaar en afhankelijk
Uiteindelijk werd het acht uur ’s avonds toen ik van het parkeerterrein door de openslaande slagboom reed. Ik wierp nog een laatste blik op het gebouw en probeerde te zien achter welk raam mijn partner lag. Talloze keren had ik hem in de voorafgaande weken achtergelaten in het ziekenhuis. Net zo vaak was ik ’s avonds in een leeg huis gekomen. Maar nog nooit had ik me in die weken zo eenzaam gevoeld als toen.
Die avond bij thuiskomst heb ik hartgrondig gehuild. Ik herkende mijn partner niet meer en was bang dat hij voor altijd een kasplantje zou blijven. Daarnaast sloeg het besef dat ik als partner heel kwetsbaar en afhankelijk ben in als een bom. Ik was machteloos en overgeleverd aan de inzet en veerkracht van mijn partner. Als hij zijn veerkracht zou verliezen, heeft dat grote gevolgen voor onze relatie. Dat maakte me intens bang.
"Ineens moest hij naar een nieuwe omgeving waar hij niemand en niets kende. Bovendien had hij hooggespannen verwachtingen van die nieuwe omgeving."
Hooggespannen verwachtingen
Achteraf begreep ik dat mijn partner die dag overprikkeld was. Hij kwam uit een relatief veilige en inmiddels bekende ziekenhuisomgeving. Hij kende de artsen, de verpleegkundigen, de therapeuten. Hij wist wie er wanneer op bezoek zou komen. En ineens moest hij naar een nieuwe omgeving waar hij niemand en niets kende. Bovendien had hij hooggespannen verwachtingen van die nieuwe omgeving waarin hij zou gaan vechten om weer helemaal beter te worden.
Al die veranderingen en druk werden mijn partner teveel. Hij werd letterlijk ziek van de stress en de prikkels. In de afgelopen vijf jaar zijn er nog veel van zulke momenten geweest. Maar inmiddels is het iets wat ik zie aankomen en raak ik er niet meer van in paniek. Ik weet dat het weer voorbij gaat en dat er altijd weer een goede dag aan zal breken.
"Vijf jaar later kan ik niets anders dan mijn grote waardering en respect uiten voor de strijdlust en veerkracht van mijn partner en al die andere revalidanten."
Vertrouwen in onze toekomst
Dat gebeurde ook de dag na die verhuizing. Mijn partner voelde zich weer beter en begon vol goede moed aan zijn revalidatie. Ik heb hem nog talloze keren bezocht in het revalidatiecentrum. Ook heb ik aan meerdere revalidatie therapieën actief meegedaan. Dat deed ik vooral om mijn partner mentaal te ondersteunen. Maar ik heb er ook veel geleerd over de gevolgen van hersenletsel en uiteindelijk heeft het me geholpen om weer vertrouwen in onze toekomst te krijgen.
Vijf jaar later kan ik niets anders dan mijn grote waardering en respect uiten voor de strijdlust en veerkracht van mijn partner en al die andere revalidanten die dagelijks geconfronteerd worden met hersenletsel.
Reageren