Leven na een beroerte en zonder armen: Karin zet door!

Op haar 16^e verliest Karin in een brommerongeluk haar linkerarm. “Dat was eigenlijk een geluk bij een ongeluk”, zegt ze. Ze blijft trainen in een gewoon volleybalteam en wordt gespot door een scout van het Nederlands vrouwen zitvolleybalteam. Een carrière als topsporter begint. Die mentaliteit komt goed van pas als ze in juli 2019 getroffen wordt door een beroerte. Ze is dan 41. Door de bloeding in haar linkerhersenhelft raakt ze rechtszijdig verlamd. “Ik was een twee-armige bandiet. Na het ongeluk was ik een één-armige bandiet. Nu ben ik een geen-armige bandiet”, grapt ze.

Zoveel mogelijk zelf doen
Ondanks dat ze maar één arm heeft die ook nog eens niet werkt, doet ze bijna alles zelf. Een eetrobot helpt haar met eten (en laatst at ze voor het eerst zelf een hap met een vork!). Met een speciale prothese aan haar linkerarm bedient ze haar telefoon, computer en allerlei knoppen in huis. Zoals een knop om de voordeur mee te openen en eentje om haar spoel- en föhntoilet mee te bedienen. Bij de dingen die haar écht niet lukken, helpen haar man en thuiszorg.

Speechen ondanks afasie
Door het CVA raakt ze niet alleen verlamd aan haar arm. Ze houdt er ook afasie (een taalstoornis) aan over. “De afasie vind ik veel erger dan dat ik geen armen meer heb. Of dat ik last heb van overprikkeling en vermoeid ben”, zegt Karin. Ze was participatieadviseur bij een grote bank. In die rol adviseerde ze bedrijven over het aannemen van mensen met een beperking. En dat werk bestaat uit praten. Maar Karin zou Karin niet zijn als ze daar geen weg in zou vinden. “Ik heb nu een eigen bedrijf als participatieadviseur. Ik geef bijvoorbeeld een speech op een bijeenkomst voor bedrijven. Als ik dan even vastloop door de afasie zeg ik gewoon: ‘Die rotafasie! Wacht even hoor. De woorden komen lastig.’ Dat is niet makkelijk om te zeggen, maar ik vind het veel erger als ik het helemaal niet kan zeggen!”.

Meer weten over de gevolgen van hersenletsel? Klik hier.

Balen en weer doorgaan
Is het dan altijd huppekee en doorgaan? Nee, ook Karin is soms zo gefrustreerd dat ze moet huilen. “Dat mijn arm het niet meer doet, soms baal ik daar zo van.” Maar daar te lang bij stilstaan wil ze niet. “Ik wil er het beste van maken. Het is nu eenmaal zo. Ik kijk vooruit, naar wat ik wil en nog wél kan. Als het niet linksom kan, dan maar rechtsom. En daarin vind ik mijn manier. Dus gewoon: huppekee en doorgaan!”.