In ziekte en gezondheid
In 2016 werd mijn partner getroffen door een herseninfarct. Hij was 37 jaar en van het ene op het andere moment verlamd aan de linkerkant van zijn lichaam. De daaropvolgende maanden stonden in het teken van intensieve revalidatie. Ik ben er trots op hoe hij er voor een groot deel weer bovenop gekomen is. Toch wordt hij tot op de dag van vandaag geconfronteerd met restverschijnselen. Ik ben Marian van Dijk, de komende tijd vertel ik jullie in blogs hoe het is om te leven met een partner met hersenletsel. Want hersenletsel heb je niet alleen.
Verzorger van mijn partner
Vandaag is het de dag van de mantelzorg en denk ik terug aan de periode dat ik hier zelf mee te maken kreeg. Naast partner werd ik in 2016 ook verzorger van mijn partner. Ik hielp hem iedere ochtend met douchen en aankleden. Maaltijden sneed ik in hapklare stukken. Door de week bezocht ik hem in het ziekenhuis en revalidatiecentrum. Ik miste geen enkele afspraak met een arts, verpleegkundige of therapeut. En combineerde dat allemaal met een fulltimebaan, de zorg voor twee honden en andere hobby’s.
"Als je al een beetje gevoelig bent voor perfectionisme, dan is mantelzorgen je ultieme uitdaging."
Eigen leven op pauze
Als je al een beetje gevoelig bent voor perfectionisme, dan is mantelzorgen je ultieme uitdaging. Ik ervaarde heel veel druk om op alle fronten op mijn best te presteren. Ervoor zorgen dat het mijn partner aan niets ontbrak. De honden niet te lang alleen thuislaten. Mijn huis moest schoon zijn, de tuin netjes. Mijn baan mocht er zo weinig mogelijk onder lijden, want er moest ook gewoon brood op de plank komen. Door al die druk, stond mijn eigen leven op pauze. Vrijwilligerswerk, muziekles en yoga. Al die dingen waar ik mijn energie uit haalde, moesten wachten tot betere tijden.
Een extra rondje wandelen
Er waren maar weinig momenten voor mezelf en de meeste dagen waren een race tegen de klok. Hoewel de zorg voor mijn honden soms als een belasting voelde, waren de wandelingen die ik met ze maakte heel fijn. Vaak dwong ik mezelf om een extra rondje te wandelen. Dat waren kleine cadeautjes voor mezelf. Ik moest van mezelf genieten van de geurende bloesems, de stralende zon en de fluitende vogels. Van even niets hoeven, van stilte. Soms stond mijn hoofd er echt niet naar, had ik nog duizend andere dingen te doen. Maar toch, ik nam af en toe dat momentje voor mezelf.
"Zorg goed voor jezelf. Alleen dan kan je goed voor je naaste zorgen."
Zorg goed voor jezelf
Nu de intensieve mantelzorgperiode achter me ligt en we ons leven weer aan het opbouwen zijn, is het tijd om soms weer even terug te kijken. Ik weet niet of ik het anders gedaan zou hebben. Het zorgen voor mijn partner was heel mooi. Ik vond het fijn dat ik iets voor hem kon betekenen in de moeilijkste periode van zijn leven. We hebben veel mooie momenten beleefd samen. Maar het was ook zwaar. Als er één belangrijke les is die ik heb geleerd tijdens deze periode is het wel: zorg goed voor jezelf. Alleen dan kan je goed voor je naaste zorgen.
Aandacht voor mantelzorgers
Ik heb heel veel hulp en steun ontvangen van vrienden en familie. Soms werd er voor me gekookt, geholpen in het huishouden. Er was vaak een luisterend oor. Dat heeft me door veel moeilijke momenten heen geholpen. Aandacht voor mantelzorgers is heel belangrijk. Want wie zorgt er voor onze geliefden als de mantelzorgers omvallen? Laten we vandaag, op de dag van de mantelzorg, eens naar hen omkijken. Ze hebben het nodig.
Reageren