Hersenletsel en moeder van een baby. Hoe dan?
Jeannette is 30 jaar als ze in augustus 2007, precies op haar 30e verjaardag wordt getroffen door een herseninfarct. Jeannette: "Ik wilde mijn verjaardag niet vieren, want ik weet nog dat ik heel erg moe was. Ik was aan het schrijven in mijn dagboek en mijn laatste zin was: “help, het gaat niet goed.” De volgende ochtend ben ik gevonden. Ik heb op de intensive care gelegen en ben uiteindelijk overgebracht naar het UMC. Van de eerste weken weet ik heel weinig meer. Mijn ouders zeiden ook, dat is maar goed ook, want ik was er toen niet zo goed aan toe. Mijn spraak was weg, mijn rechterkant was verlamd, ik was in de war, schreef dingen op, waar niemand wat van kon maken. Nu tien jaar later woon ik samen met mijn man, ons dochtertje Lina en onze kat Dumpy, in het midden van het land. Onze dochter is nu bijna 11 maanden, dus ik kom als moeder en juist als moeder met niet aangeboren hersenletsel net kijken."
"Ik ben de moeder, de moeder met NAH, die dolgelukkig is met haar kind, maar er soms even niet van kan genieten."
Onzichtbare gevolgen van het herseninfarct van Jeannette
Jeannette: "Mijn gevolgen zijn vooral onzichtbaar. Van buiten ben ik een jonge Hollandse meid, maar van binnen voel ik me soms 90. Flauw, want ik weet natuurlijk helemaal niet hoe een vrouw zich van 90 voelt. De gevolgen die ik ervaar zijn:
- Organiseren en plannen kost me meer moeite.
- Als ik moe ben licht overprikkeling op de loer. Dat gaat bij mij gepaard door gevoelig zijn voor licht, geluid en beeld.
- Vertraagde informatieverwerking
- Ik neem vaak alles te letterlijk
- Lichte afasie, ook vooral als ik moe ben. Ik kom niet op mijn woorden of spreek het verkeerd uit.
- Twee dingen tegelijk doen is uit den boze
- Ik ben soms mijn emoties niet de baas, óók hier geldt als ik erg moe ben. Dan huil ik bijvoorbeeld om wat er gebeurt in 'Goede tijden, Slechte tijden'
- Een kort lontje of er is helemaal geen lontje en word ik boos om iets wat er helemaal niet toe doet.
- Mijn concentratie is minder geworden. Dit hou ik vooral in de gaten met autorijden en fietsen. Ik ben dus sneller afgeleid.
- Ik functioneer het beste alleen. Dat is natuurlijk heel eenzaam, maar ik probeer een balans te vinden in mijn gezin, familie & vrienden. Mijn karakter schreeuwt: “gezelligheid” en mijn niet aangeboren hersenletsel (NAH) antwoordt daar driftig op terug: Pak je rust!”
Relevante artikelen
Houd rekening met onvoorziene omstandigheden
Hoe doe je dat dan met je dochtertje? Jeannette vervolgt haar verhaal: "Lina is flexibel, een kind is flexibel en Lina vindt veel dingen best. Ze voelt zich net zo thuis bij opa en oma, waar ze nu twee nachten naar toegaat. Dit is wel tijdelijk, want deze ezel, deze moeder met NAH is veel te hard van stapel gelopen. Ik wilde alles doen, zoals ik het deed voordat we Lina hadden. Dat weet ik nu, achteraf... En achteraf is het natuurlijk altijd makkelijk praten. Ik denk dat mensen met NAH, het voor moeten zijn. Zeker een ouder met NAH, want een kind is onvoorzien. Je kind zorgt voor onvoorziene omstandigheden, en kan óók weleens zijn dag niet hebben. En daar zit je dan, met je gebrek aan energie, omdat je nog net even het wasje wilde wegwerken of dat je nog net even avondje bij een vriendin te laat bleef hangen.
Dit vind je misschien ook interessant
Mijn leven verdelen in blokken helpt
Ik heb nu hulp van een ergotherapeut. Zij helpt mij te leven in 'blokken'. Dat zijn:
- de tijd met Lina
- de tijd zonder Lina
- man & Lina tijd,
- tijd voor mezelf
- man & ik tijd.
Het geeft me rust. En geloof me, ik ben het nog allemaal aan het uitvogelen wat werkt, maar die blokken zijn top! Mijn ergotherapeut wijst mij op mijn rol als moeder, maar ook wijst ze mij op mezelf en op de tijd met mijn geliefde, want die zijn net zo belangrijk. Ik bent niet alleen moeder, ik ben Jeannette en ik ben de geliefde van mijn man. Ik zoek balans en ik krijg wat meer balans, balans tussen mij als moeder en persoonlijk.
Tips van Jeannette aan andere moeders met NAH
Het is sowiezo best heftig om ouders te worden. Soms met je wallen op je knieën en doorgaan. Als er sprake is van NAH is het denk ik nog heftiger.
* Uitleg op het niveau van het kind wat er met mama aan de hand is
Mijn kind is nog te jong om te beseffen dat ik hersenletsel heb, maar ik zeg nu wel sinds kort dat “mama moe” is. Dan kruipt ze lekker tegen me aan op bed en zet ik Nijntje voor haar op. Zij heeft de dag van haar leven en ik kan even rustig aandoen.
* Zorg (af en toe) voor opvang
Schroom niet om je kind te laten opvangen. Een kind is flexibel en als er goed voor gezorgd wordt en mensen (zoals opa’s, oma’s, tante’s, vrienden etc.) vinden het leuk? Doen! Win win situatie .. jij even tijd voor jezelf of juist even tijd met je partner en je kind heeft gewoon goed bij bijv. opa & oma.
* Ga slim om met je energie
Mijn energie daalt vaak aan het einde van de dag. Ik zorg bijvoorbeeld dat ik eten maak in de ochtend. Ik maak het ook voor twee keer, zodat ik het de volgende dag alleen hoef op te warmen. Ik zet Lina op de grond, met haar blokjes of ze doet nog een kort slaapje in de ochtend en ik ga mijn eten voorbereiden.
* Pak dezelfde rustmomenten als je kind
Pak de rustmomenten van je kind, ook als je eigen rustmomenten. Zeker in het begin en ga niet door op je adrenaline. Ik pak het rustmoment in de middag, Lina doet dat dan haar lange slaapje dus ik rust ook. Daarnaast pak ik deze tijd om ook even iets voor mezelf te doen, zoals een blog schrijven, een serie kijken, een lekker recept uitzoeken of een mindfullness oefening doen.
Relevante artikelen
"Ik ben de moeder, die somber is en zo graag zou willen zeggen dat het heel goed gaat, of nee gewoon goed, is ook al prima."
Meer lezen over de ervaringen van Jeannette
Jeannette was 30 toen zij een herseninfarct kreeg. Ze revalideerde bij de Hoogstraat in Utrecht en schrijft nu over haar ervaringen en leven op mijn Hersenspinsels.
In haar laatste blog over het moederschap en het aangeven van haar grenzen stelt ze zich kwetsbaar op. Ook met het doel om andere moeders in een soortgelijke situatie een hart onder de riem te steken: "Mijn doel is om goed voor mijzelf te zorgen en daarna weer compleet voor ons kind te kunnen zorgen. Kwetsbaar, ik stel me heel kwetsbaar op in deze blog, want ik ben de moeder, die even eerlijk is, hoe het er soms ook aan toe kan gaan. Ik ben de moeder, de moeder met NAH, die dolgelukkig is met haar kind, maar er soms even niet van kan genieten. Ik ben de moeder, die somber is en zo graag zou willen zeggen dat het heel goed gaat, of nee gewoon goed, is ook al prima. Ik ben de moeder die vecht en die gaat vechten tot ze er weer bovenop komt. Ik ben de moeder … dat ben ik."
Haar hele blog lees je hier: de onderschatte overschatting
Zij schreef ook:
Relevante artikelen
Reageren