Wie ben ik?
Vraag jij je wel eens af wie je nou eigenlijk bent? Wat is je identiteit en hoe is die opgebouwd? Wordt dat bepaald door wat mensen zeggen of door wat je bezit? Het zijn vragen die mij in ieder geval nogal bezighouden. Zeker ook omdat NAH mij in een identiteitscrisis heeft gebracht. Ik ben Jan Kramer en ik neem je in de komende periode in een aantal blogs graag mee in mijn levensweg.
Sinds 2011 woon ik met veel plezier in de Espalier van InteraktContour in Nunspeet. Dat is mijn veilige nest. Op 17-jarige leeftijd ben ik in mekaar geslagen, waardoor ik een hersenbloeding heb opgelopen. Als gevolg daarvan lag ik vier weken in coma.
De meeste schade kwam niet door die opdonder tegen mijn slaap. Door de combinatie van NAH en mijn verleden kwam ik in een identiteitscrisis terecht. Alles wat ik sindsdien deed, maakte dat zich een prestatiegerichte en harde identiteit in mij ontwikkelde. Ik werd hard voor mezelf en hard naar de mensen om me heen. Muren werden opgetrokken rondom mijn hart.
"Bijna 20 jaar na het zinloze geweld hoorde ik voor het eerst de letters NAH."
Ik wilde gezien en gehoord worden. Erbij horen, ondanks mijn gevoel van degradatie. Ik begon te vechten. Acceptatie van mijn beperkingen leek steeds verder weg te drijven op de zee van mijn leven. Zo vaak zijn er van die momenten geweest dat ik dreigde te verzuipen. Geen vaste bodem onder mijn voeten.
Het duurde bijna 20 jaar voordat ik begon te leren om de wapens los te laten en de weg durfde in te slaan van capitulatie. Bijna 20 jaar na het zinloze geweld hoorde ik voor het eerst de letters NAH. Er zijn in die periode heel wat verliezen geweest in mijn leven, grote en kleine. En nog steeds word ik elke dag geconfronteerd met verlies, een ingewikkeld rouwproces.
"Ik ben niet NAH, ik heb NAH. Ik ben een gewone gave gast met wat ongewone puntjes in zijn leven."
Hé mooi mens! Ik wil kiezen voor kwetsbaarheid. Dit is zo’n krachtig wapen, wees er niet bang voor. Het zal je sterker en mooier maken. Het is jouw kostbare sieraad. Het zal mensen versteld doen staan. Stop met vechten en ga voor acceptatie. Als jij blij met jezelf bent, gewoon zoals je bent, dan zullen ze dat zien, de mensen om je heen. Als jij jezelf niet accepteert, hoe kan een ander dat dan wel doen?
Ik ben niet NAH, ik heb NAH. Ik ben een gewone gave gast met wat ongewone puntjes in zijn leven. Ga je mee? In mijn blogs ga ik je vertellen over mijn NAH-Issues en de ontelbare keren dat ik toch nog elke keer weer mijn hoofd stoot. Tot gauw!
Liefs, Jan
Reageren