Eenzaamheid
Hoe je het ook wendt of keert, we hebben er allemaal mee te maken. Toch? NAH of geen NAH. In deze blog wil ik schrijven over mijn worsteling met eenzaamheid. Geen psychotherapeutisch, theoretisch of statistisch verhaal. Maar gewoon mijn eigen verhaal, hoe dit eigenlijk nog steeds als een rode draad door mijn leven loopt. Graag wil ik dit kwetsbare punt uit mijn leven met jou delen.
Ik bedoel niet zozeer het alleen-zijn. Dat is niet hetzelfde als eenzaamheid. Je kunt veel mensen om je heen hebben en toch eenzaam zijn. De emotionele eenzaamheid is hetgeen wat mij vaak in z’n greep heeft. Het eenzaam-zijn beleven als een gemis. Niet het gemis van mensen om je heen, maar het gemis van ‘je bent belangrijk voor mij, je doet ertoe, je bent nodig’. Respect, eer en bevestiging. Dat!
Een paracetamol helpt niet
Emotionele eenzaamheid is het gevoel dat je voor niemand meer nummer 1 bent. Let wel, het gevoel! Maar wat er echt wel is. Het is mijn pijn en mijn gemis. Het is realistisch en echt. Het mag er zijn. Eenzaamheid doet pijn, het doet echt zeer. Een paracetamol helpt niet.
"Niet het gemis van mensen om je heen, maar het gemis van: je bent belangrijk voor mij, je doet ertoe, je bent nodig"
Fundament
Ik ben opgegroeid in een gebroken nest. Ik was de jongste in een gezin van 7 kinderen. Grenzeloos opgevoed. Alles kon, alles mocht. Ik had alles wat mijn hartje begeerde. En toch eenzaam! Het huwelijk van mijn ouders was niet fijn. Het was geen veilige basis, maar eerder een voedingsbodem voor liefdeloosheid en eenzaamheid. Hoe belangrijk is het ouderlijk huis als een fundament voor veiligheid en vertrouwen. Eigenlijk is mijn hele leven tot op heden een zoektocht geweest naar middelen om eenzaamheid te kunnen trotseren. Een zoektocht naar liefde!
Aan de zijlijn
Mijn hersenletsel, mijn onvermogen was één van de oorzaken waardoor mijn huwelijk is gestrand. We hebben drie mooie dochters gekregen, die wonen nu bij hun moeder. Aan de zijlijn staan in de opvoeding van je kinderen. Niet in staat zijn om vanuit de dug-out je kinderen te coachen en te leiden, maar als toeschouwer naar je kinderen kijken hoe zij ontwikkelen en groeien. Dat is confronterend. Mijn onvermogen, geen vader te kunnen zijn, geeft mij grote eenzaamheid. NAH heeft hier een groot aandeel in gehad. Het was geen onwil, maar puur onvermogen. Het heeft bijna 20 jaar geduurd voordat ik dit enigszins begon in te zien en een beetje kon accepteren.
"Is er een oplossing voor deze eenzaamheid, als misschien wel één van de grootste, meest urgente problemen in onze samenleving?"
Rust
De jaren van ons huwelijk zijn turbulente en stormachtige jaren geweest. De scheiding heeft voor ons allebei meer rust in ons leven gebracht. En natuurlijk was daar het gewicht van de pijn die het ons gaf. Maar de onbedoelde pijn die er in ons huwelijk was, de eenzaamheid van ons allebei, was groter. En meer mensen kampen hier mee. Is er een oplossing voor deze eenzaamheid, als misschien wel één van de grootste, meest urgente problemen in onze samenleving?
Intimiteit
Ik las onlangs dat eenzaamheid twee keer zo dodelijk is als alcohol. "In een tijd waarin iedereen online alleen de goede versie van zichzelf toont, is het een taboe om voor je eenzaamheid uit te komen (Manfred Spitzer)." Ik wil je uitdagen om het juist wel bespreekbaar te maken. Bespreek het met mensen die je lief en dierbaar zijn. Mensen die veilig en betrouwbaar zijn. Mensen die jouw hulpvraag kunnen beantwoorden met dat wat jij en ik zo hard nodig hebben: INTIMITEIT! Wees niet bang om kwetsbaar te zijn, want deze mensen…ze zijn er echt. Mensen die je zien en die je horen. Het contact met en het omzien van liefdevolle vrienden helpt. En bovenal hun liefdevolle woorden.
Liefs, Jan
Reageren