Een ander perspectief op hersenletsel

Afasie
We zullen wel zien, anders maken ze eens een mislukking mee, ook wel goed als ervaring voor de professionals”, predikte ik. Maar ik kneep hem stiekem. Het thema was ‘communicatieproblemen met NAH (!)’ en daar weet ik als afaticus veel vanaf. Hoe het is om met een mond vol tanden te staan als iemand je wat simpels zegt dat toch een reactie vraagt. “Mooie kast heb je”. Geen idee wat je daarop zegt, later denk ik dat “ja he” ook een goede reactie is. Te laat. Je kan moeilijk een mailtje nasturen waar je de reactie optikt. Dus je laat de pijnlijke stilte maar aan je voorbijgaan. Het leven met afasie is niet altijd een feest. “Ik heb communicatieproblemen” schreef ik op op mijn iPad. Dat was mijn eerste grap, die had ik al in the pocket.

Klein kind
Ik maak wat aantekeningen tijdens de andere lezingen. Gelukkig vind ik van veel hetzelfde als de eerste spreekster. Ze legde veel nuance in haar cliëntbenadering en gaf wat handige algemene tips, bijvoorbeeld dat je iemand met afasie volwassen moet toespreken. Ik denk meteen aan een mevrouw die mij op straat tegenkwam en een praatje met mij probeerde. Ze ging in haar toon omhoog toen bleek dat ik wat moeilijker, zoekend naar woorden sprak. Ook haar vocabulaire maakte een switch naar dat van een volwassen vrouw die een klein kind aansprak. En tenslotte sprak ze wat harder, of spraakvermogen en gehoor samengaan. Ik keek haar hoofdschuddend aan en ben mijn weg vervolgd, haar in verwondering achterlatend.

Doet-ie-het?
Van de tweede lezing heb ik geen aantekeningen gemaakt. Zij had twee cases en ik luisterde geïnteresseerd en klapte met één hand toen het afgelopen was. Nu was ik aan de beurt terwijl de dames en heren iets dronken en een verdiende plaspauze hadden. Ik had een kwartier om de reactie in te voegen in mijn verhaal. Nu ging het spannen en een oude quizriedel spookte in mijn hoofd: ‘doet-ie het of doet-ie het niet? ‘ Ik moest met links schrijven, een vaardigheid die ik twee keer per jaar gebruik, verder doe ik alles tikkend op mijn mobiel, iPad of laptop. Ik kraste wat, schreef er een paar woordjes tussen en onder. De dames en heren kwamen al langzaam naar binnen druppelen. Ojee.

Eén-twee-drie
Ik leg mijn pen neer en de man die voor het geluid zorgt zet mijn headsetmicrofoon op. Er zitten 51 professionals in de zaal popelend te wachten op mijn begin. “Eindelijk een ervaringsdeskundige man met afasie die het aandurft en aankan om lezingen te geven, benieuwd wat hij er allemaal van vindt” of zoiets zie ik ze denken. Eén-twee-drie-in-godsnaam. “Het is 2 oktober 2007” schalt uit mijn mond en de luidsprekers.

Selfkicker
Ik zal jullie niet langer in spanning houden: het ging fantastisch. Ze lachten als ze moesten lachen, ze werden verdrietig als ik de mindere momenten vertelde, ze waren oprecht nieuwsgierig naar mijn ervaringen, dachten na als ik ze een vraag stelde en schreven mijn tips driftig op. Even selfkicken, dat mag toch wel?
Maar serieus, is naar buiten treden ook niet wat voor jullie? Ik denk dat de professionals zitten te smeken om ervaringsdeskundigen die het verhaal vanuit een ander perspectief laten zien. Het is maar een idee!